خدا از اشتباه بندگانش می گذرد و کسانی را که از اشتباه دیگران می گذرند دوست دارد.
مسیر زندگی همیشه دارای فراز و نشیب است. مسئله مهم مدیریت کردن اتفاق هایی است که در زندگی رخ می دهد. یک وقت هایی در زندگی اتفاق هایی می افتد که در نگاه اول خیلی سخت و ناراحت کننده است، اما با نگاه درست به آن میتوان با توکل بر خدا راه حل درست را انتخاب کرد و از تصمیم های اشتباه جلوگیری نمود. بدون اراده ی خدا هیچ برگی از درخت نمی افتد. اگر باور داشته باشیم که در همه امور زندگی اراده ی خدا حاکم است و قضا و قدر الهی و آنچه که برای بندگانش می خواهد قابل تغییر دادن نیست مگر اینکه خود آنها آنرا تغییر دهند، بهتر
می توانیم به همه اتفاق های زندگی نگاه کنیم. به ویژه زمانی که مسیر زندگی به سمتی می رود که احساس
می کنیم شرایط خیلی بحرانی شده و چاره ای وجود ندارد.
در بروز اتفاق های زندگی خود آدم ها سهیم هستند و خداوند برای هیچ یک از بندگانش بد نمی خواهد. گاهی بروز این اتفاقها یک نشانه است و خدا می خواهد از این طریق با بندگانش حرف بزند. می خواهد بنده اش را متوجه اشتباه یا اشتباهاتش کند. می خواهد به او بگوید که به زندگی با عینک دیگری نگاه کن. از من فاصله نگیر، آنگونه که شایسته بنده بودنم است رفتار کن. در این میان شیطان همواره در کمین است و آدمی را از شنیدن و درک این پیام خداوندی دور می کند: او را سرگردان و حیران می کند، خشمگینش می کند، کاری می کند که با عجله تصمیم بگیرد، با ناراحتی سخن بگوید و مأیوس شود که دیگر چاره ای وجود ندارد.
اتفاق های زندگی مربوط به آدم هاست. اعضای یک خانواده، زن و شوهر، فرزندان، دوستان، اقوام، همسایه ها، همکاران و ... .
گاهی فرزند انسان به مسیر خطا می رود. اگر او را نفرین کرده و از خودش براند، به او و خودش کمکی نمی کند، ولی اگر مانند خدا که بنده اش را می بخشد فرزندش را ببخشد و خطایش را نادیده بگیرد و از خدا که
ستار العیوب است کمک بخواهد و با خدا معامله کند، خدا مسیر درست را به او نشان میدهد. اگر آدمی مأیوس شود که او دیگر به مسیر درست برنمی گردد، در واقع آنگونه که خدا می خواهد به مسأله نگاه نکرده است، چون از لطف و عنایت خدا غافل شده، دست به دعا بر نداشته و از خدا برای حل مشکل فرزندش کمک نخواسته است.
شجاعترین آدم ها کسانی هستند که می بخشند. اگر فرزندمان، همسرمان، دوستمان و ... کاری انجام داد که باعث رنجش خاطرمان شد و از او ناراحت شدیم، از او فاصله نگیریم. اگر خطایی انجام داد به یاد بیاوریم که انسان ممکن الخطا است و بزرگترین شخصیتهای تاریخ هم به جز امامان معصوم علیهم السلام دچار خطا شده اند و هیچ کس کامل نیست. این یک نشانه است. یک امتحان است. خدا می خواهد عیار ما انسانها را بسنجد. آدمی هر خطایی انجام بدهد، اگر توبه کند خدا او را می بخشد و به او میگوید مرا بخوان تا اجابتت کنم مگر ناامید شدن از رحمتش را که از این گناه نمی گذرد. خدا در این امتحان ها می خواهد ما را متوجه همدیگر کند، به ما بگوید هوای همدیگر را بیشتر داشته باشید، از هم غافل نشوید و اگر نسبت به رفتار همدیگر نقدی دارید به یکدیگر بگوئید، اما به شیوه ای درست خواسته هایتان را مطرح کنید. به عنوان مثال، اگر دوستمان خطایی کرد و یا احتمال می دهیم که مرتکب خطایی شده از او فاصله نگیریم. با او حرف بزنیم و به او بفهمانیم که دوستش داریم و به همین دلیل است که نگرانش هستیم. دوستمان هم ممکن است در ابتدا این مسئله را درک نکند، اما به مرور زمان وقتی عیار دوست داشتن ما برایش مشخص شود، از ما فاصله نمی گیرد.
در روانشناسی زنها این مسئله به اثبات رسیده که وقتی یک زن اشتباهی انجام می دهد، پذیرش اشتباه برایش سخت است و اگر طرف مقابل او کوتاه نیاید مسئله بحرانی می شود. در مقابل، زنها تشنه ی محبت هستند
و لجبازیهای کودکانه آنها یک نشانه است. آنها توجه می خواهند، توجه خاص نه فقط در تأمین مایحتاج زندگی، بلکه دوست دارند فقط با آنها صحبت شود، گفتگوهایی که طعم صمیمیت می دهد و در آن امر و نهی در کار نیست. در این فضا میتوان با بیانی درست از او خواست که در مسائلی که مورد نقد شماست به گونه ای دیگر عمل کند. او در این فضای صمیمانه درک خواهد کرد که هر آنچه شما به او می گوئید به خاطر این است که دوستش دارید. محبّت معجزه میکند، اما امر و نهی و یا حتی لحنی که او محبت را احساس نکند کار را خرابتر میکند. با خدا معامله کنید و به خاطر خدا چشم هایتان را ببندید، کمی صبوری می خواهد. مسیر درست را با عینکی که خدا دوست دارد بر چشمانتان باشد آغاز کنید. هوای همدیگر را داشته باشیم چون خدا هوای بندگانش را دارد. کسی که لوطی است، می بخشد و در زندگی با مرام و با معرفت است. لازم نیست کسی این مسئله را به جز خدا بداند. به زن ها باید آنقدر محبت کرد که همچون یک کبوتر به دور حرم شما پرواز کنند. این محبت هزینه زیادی ندارد، باید کمی وقت گذاشت، فقط برای زن، جدا از وقتی که برای فرزندان و کار می گذارید.
به مردها هم باید احترام گذاشت، به مردانگی آنها، به شخصیّتشان. برای یک مرد هیچ چیز بهتر از احترامی که همسر و فرزندانش به او میگذارند نیست. این احترام گذاشتن باعث می شود که دیگران هم به او احترام بگذارند. هیچ چیز در این دنیا ارزش ندارد که به خاطر آن محبّت بین زن و مرد کمرنگ شود. درباره همه چیزهایی که این محبّت را کمرنگ می کند در فضایی صمیمی صحبت کنید و آنها را به مرور زمان ترک کنید.
هر مشکلی چاره ای دارد. مراقب شیطان و یارانش باشید.
