حکایت پیامک ها در جامعه ما

تلفن های همراه، 

پیام های کوتاه، 

درآمدهای میلیاردی 

به کام عده ای خاص

 از جیب مردم ما

جایزه های عالی.

این است یکی از آن چیزهایی که در جامعه ما رونق گرفته و رسانه، مسئولان و دیگر دست اندر کاران نیز از آن خوشحالند و هر روز بیشتر و بیشتر می شود! چرا؟ چون برایشان سود دارد!

این در حالی است که این پول ها می تواند به جای اینکه در جیب عده ای خاص برود، در جهت تولید و فراهم نمودن رفاه برای مردم هزینه شود و یا از مردم خواسته شود که همین پول ها را به دولت بدهند تا آنها را در امور مهم تولیدی و رونق گرفتن صنایع و استقلال کشور در حوزه های مختلف اقتصادی و صنعتی سهیم کند.

اینکه مسئولین ما به مشارکت مردم در امور تولیدی و صنعتی ذکر شده اهمیت نمی دهند یک مسئله است. اما، این خود ما هستیم که باید مطالبه گر باشیم و به ایجاد بازار پیامک فرستادن در رسانه واکنش نشان دهیم. حداقل کاری که باید انجام داد نه گفتن به ورود به چنین پیامک بازی هایی است.

عجیب است که بخش زیادی از مردم جامعه در زیر فشار اقتصادی هستند، اما مسئولین ما به جای کم کردن این فشارها از طریق مساعدت گرفتن از خود مردم با سهیم کردنشان در صنایع، آنها را سرگرم پیامک بازی می کنند. این به دور از انصاف و مسلمانی است که خیلی ها در این اوضاع نابسامان اقتصادی عید ندارند و عده ای خاص که باید وکیل و مدافع حقوق مردم باشند، به فکر منافع خودشان هستند و سرمایه های کشور را به تاراج می برند.

به خریدن آنچه قیمت منصفانه ای ندارد نه بگوییم

با کمی دقت در وضعیت اقتصادی جامعه ایران متوجه می شویم که این خودمان هستیم که  در بالا رفتن و بالا ماندن قیمت خیلی از کالاها، مسکن و خودرو سهیم هستیم. درست است که سیاست های نادرست در خیلی از حوزه ها مردم را به این سمت هدایت می کند، اما این خود ما هستیم که باید در جامعه رعایت انصاف را از یاد نبریم و به خریدن آنچه که قیمت منصفانه ای ندارد اقدام نکنیم.  اما درست برعکس است، زیرا قیمت ها هرچه بالاتر می رود مردم بدون اینکه متوجه باشند برای خرید کردن حریص تر می شوند. مردم در جریان یک رودخانه وارد شده اند و هرجا برود با آن می روند. اما باید همّت کرد. همه باید نه بگویند تا انصاف از یاد رفته به جامعه برگردد. تا آنکه منصف نیست بداند که این رسم مسلمانی و انسانیت نیست. نباید بگوییم بد است که چون آجیل گران شده نخریم به این خاطر که دیگران به ما چه خواهند گفت. باید افرادی از جامعه که تمکن مالی خوبی دارند همت کنند و به خریدن به عنوان مثال آجیل گران قیمت نه بگویند تا این کار یک فرهنگ شود. با این کار نشان می دهند که حواسشان به قشر کم درآمد جامعه هم هست و این یعنی همان مسلمانی و انسانیت. ما مردم خوبی هستیم، نباید وارد جریان هر رودخانه ای شویم. باید به همدیگر خوبی ها را یادآوری کنیم و دستانمان را زنجیروار به همدیگر گره بزنیم. ما می توانیم.

عنصر نفوذ

سال هاست که سبک زندگی بیشتر مردم ایران بدون آنکه متوجه باشند از جای دیگری کنترل می شده و اکنون تغییر کرده است. دشمنان ما با استفاده از عنصر نفوذ در خیلی از افراد داخل کشور که در موقعیت های کلیدی فعالیت می کنند سبک زندگی غیر ایرانی و غربی را ترویج می داده و می دهند. رسانه های داخلی نیز با الگو گرفتن از غرب، مصرف گرایی و سبک زندگی غیر ایرانی را ترویج می دهند.  هر چه بیشتر شارژ بگیری جایزه می گیری! هرچه بیشتر لباس کثیف کنی پودر لباسشویی بیشتری می خری و جایزه می گیری! هرچه بیشتر رب و مواد غذایی بگیری پیامک می فرستی و جایزه می گیری! و همه این کارها به نوعی مردم ما را به احتکار خانگی اجناس تشویق می کند و مردم در بالا بردن نرخ تورم سهیم می شوند، بدون آنکه به این مطلب فکر کنند. این تغییر سبک زندگی فقط به مواد مصرفی محدود نمی شود بلکه ابعاد گسترده تری دارد و آموزش و پرورش و دانشگاه های ما را نیز هدف قرار داده است. در واقع خط فکری فرزندان و جوانان کشور از همان ابتدا باید مطابق خواست آنها شکل بگیرد و وقتی شکل گرفت اصلاح آن غیر ممکن یا خیلی دشوار می شود. در این طرز فکر و شیوه زندگی هر کس به فکر منافع خودش است و تعالیم اسلام و نوعدوستی جایگاهی ندارد. این به معنای ساده همان ترویج سکولاریسم در ایران است. مطلب ناراحت کننده این است که خیلی از نخبگان و خواص ما نیز این طرز فکر را پذیرفته اند و آنرا نوعی امروزی بودن و حرکت در جهت دنیای بدون مرز می دانند و نمی دانند که دشمنان ما می خواهند دین، هویت و زبانمان را از ما بگیرند!

اما راهکار چیست؟

مردم فهیم و آگاه ما باید هشیار باشند و دیگران را آگاه کنند. باید به فرزندان و نسل های جدید و جوانانمان ماهیت دشمنان ایران و اسلام را معرفی کنند. این دشمنان هم عناصر نفوذی داخلی هستند و هم بیگانگانی که دشمنی دیرینه با ایران و اسلام دارند.