جایزه گرفتن در جشنواره های مروج فساد، هنر نیست
در طول قرن بیستم میلادی جشنواره هایی برای به نمایش درآوردن آثار سینمایی تولید شده در سراسر دنیا راه اندازی شد که حامیان آن نژاد پرستانصهیونیست هستند. در این اجتماعات در اغلب موارد به آثاری جایزه داده می شود که فساد، هم جنس بازی، دین گریزی، از هم پاشیدن نظام خانواده، سگ بازی و ... را ترویج می کنند. هدف دشمنان اسلام و انسانیت، ضعیف کردن نور چراغ فطرت در انسان هاست. جایزه دادن به فیلمی که در آن به مرکز عالم، خانه کعبه و به امام رئوف آقا امام رضا (ع) اهانت می شود، نشان از فساد حاکم در فضای مسموم این جشنواره ها دارد. متاسفانه برای خیلی از افرادی که در ایران در حوزه سینما فعالیت می کنند، جایزه گرفتن در چنین اجتماعاتی هایی نقطه نهایی آمال و آرزوهاست. این مسئله نشان دهنده این است که بخش زیادی از سینماگران ما غرب زده شده اند و سینما برای آنها ابزاری است برای ترویح شیوه زندگی غربی در ایران. در مقابل، اگر از این ابزار غربی و هر وسیله مشابه دیگری در جهت اعتلای فرهنگ ایرانی- اسلامی استفاده شده و پتانسیل های بالقوه مفید آن به بالفعل تبدیل شود، پاسخ فرهنگی مناسبی به بخشی از کارهای ضد فرهنگی که علیه ایرانیان و مسلمانان در جهان انجام شده و در حال انجام است داده می شود. در طول تاریخ، ما هرجا خودمان بوده ایم و از اصل خودمان فاصله نگرفتیم، خوب بوده ایم. چرا ما با داشتن پیشینه غنی در ادبیات، هنوز به اجرای نمایشنامه های غربی و شرقی در تئاتر و تاثیر پذیری از آنها در سینما ادامه می دهیم. پرداختن به آنها به خودی خود اشکالی ندارد ولی اگر هیچ تولیدی در زمینه فرهنگ خودمان نداشته باشیم و یا میزان پرداختن به هنر ایرانی کمتر از نوع غیر ایرانی آن باشد، رسالت فرهنگی خود را به خوبی انجام نداده ایم.
به رسم ادب و معرفت باید از سینماگرانی که از ابزار قدرتمند سینما برای ترویج انسانیت و زندگی ایرانی-اسلامی استفاده کرده و می کنند قدردانی نمود. یادمان باشد اگر ما آسیب های سینما و همه حوزه های دیگر هنری مان را نشناسیم و اصلاح نکنیم، از همان جا ضربه می خوریم.
به یقین، هیچ اهل فن، هنر، مهارت و علمی، گل به خودی نمی زند.
